Όλοι ξέρουμε για τον Μάκη… όπως επίσης όλοι ξέρουμε τι πραγματικά ξέρει ο Μάκης…
Πόσοι όμως από εμάς (τους απλούς, ανυποψίαστους, καθημερινούς κλπ. τηλεθεατές - αναγνώστες) είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε αυτά που εμείς ξέρουμε από εκείνα που οι άλλοι μας λένε ότι ξέρουμε; Πόσοι από εμάς έχουμε το σθένος να αντισταθούμε σε όλα όσα μας «πυροβολούν» καθημερινά και κυρίως κάθε Πέμπτη βράδυ. Γιατί συγκεκριμένα αυτή τη μέρα; Επειδή τότε παίρνει τα ηνία της «ΖΟΥΓΚΛΑΣ» ο γνωστός αλάνθαστος και καθόλου υπερβολικός δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλους.
Συγκεκριμένα, στις 21 Φεβρουαρίου, μεταξύ άλλων, ο κ. Τριανταφυλλόπουλος επικεντρώθηκε στο θέμα των Σκοπίων και πολύ καλά έκανε, κατά την ταπεινή μου άποψη. Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται το λειτούργημα του θα έκανε ακριβώς το ίδιο, εφόσον είναι θέμα που πονά πολλούς Έλληνες και Σκοπιανούς, με έντονο το στοιχείο της επικαιρότητας και καθόλου βαρετό, άρα και τηλεοπτικά «αποδοτικό».
Ενώ διάβαζα λοιπόν, για την τελευταία ημέρα της εξεταστικής, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από κάποιον γνωστό μου, ο οποίος με παρακινεί να ανοίξω την τηλεόραση και να δω την εν λόγω εκπομπή. Η επιμονή του ήταν τέτοια που μου λέει χαρακτηριστικά: «έστω και για πέντε λεπτά άκουσε αυτά που λέει ο Μάκης και πως τα λέει ο Μάκης!!!».
Στην αρχή δεν πέτυχα τον Μάκη να βγάζει λόγο αλλά κάποιους από τους καλεσμένους τους, οι οποίοι άλλοτε με επιχειρήματα και άλλοτε χωρίς εξέφραζαν τις απόψεις τους για την ονομασία των Σκοπίων, γιατί έχει αργήσει τόσο πολύ η λύση του προβλήματος, πως αισθάνονται αυτοί οι άνθρώποι, πως νιώθούν (Έλληνες ή κάτι άλλο)…
Στη συνέχεις όμως, προκειμένου να ενισχύσει αυτές τις γνώμες ο δημοσιογράφος είχε φροντίσει να έχει προετοιμάσει αρκετά ρεπορτάζ, τα όποια είχαν ως σημείο αναφοράς τους κατοίκους των Σκοπίων γενικότερα και όσους αισθάνονται Έλληνες ειδικότερα, προβάλλοντας κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Η απορία μου όμως δεν είναι αν είναι έντονο το ελληνικό στοιχείο στα Σκόπια ή οπουδήποτε αλλού. Άλλωστε, εάν δεν ήταν έτσι για ποιο λόγω να γινόταν τόσος σαματάς…
Με προβλημάτισε όμως, από τη στιγμή που μιλάμε για καθαρή δημοσιογραφία, ο τρόπος που παρουσίαζε το συγκεκριμένο θέμα. Με προβλημάτισε ο λόγος που χρησιμοποιούσε ο δημοσιογράφος και το πώς απευθυνόταν σε όσους τον παρακολουθούσαν εκείνο το βράδυ, με όποια προδιάθεση και να είχαν απέναντί του. Έτσι, ως απλή τηλεθεάτρια, αλλά όχι παθητική, είχα την αίσθηση ότι ο λόγος ήταν προπαγανδιστικός, ότι στόχος δεν ήταν η παράθεση των γεγονότων και άλλων δραστηριοτήτων απλά! Με έμμεσο τρόπο, ( χαρακτηριστικό στοιχείο της προπαγάνδας) οι εικόνες των ρεπορτάζ μιλούσαν στην ψυχή του τηλεθεατή, αφήνοντας σχεδόν απ’έξω την όποια λογική. Το θυμικό στοιχείο βασίλευε! Εκεί που κάποιος καλεσμένος (Έλληνας πολίτης) ήθελε να πει κάτι διαφορετικό από τον Μάκη, ο τελευταίος αναφερόταν στην επιθυμία του απλού Έλληνα πολίτη έτσι ώστε να έρθει σε αντιπαράθεση… και να ανέβουν οι τόνοι.
Και απορώ γιατί; Γιατί να θέλει να κερδίσει την εύνοια του κοινού του, που πιστά τον ακολουθεί, με αυτό τον τρόπο; Γιατί να υποβαθμίζει την κριτική ικανότητα του καθενός μας, λέγοντας μας ανοιχτά πως «τα πράγματα δεν είναι όπως εσείς τα ξέρετε (που εμείς μπορεί να τα έχουμε βιώσει από κοντά, μπορεί να τα έχουμε δει από άλλη σκοπιά, μπορεί, μπορεί, μπορεί…), αλλά όπως σας τα λέω εγώ και οι συνεργάτες μου! Άλλωστε το βλέπετε και στα ρεπορτάζ (ρεπορτάζ που φτιάξαμε εγώ και οι συνεργάτες μου. Όπως, κρίναμε εμείς το τι θα ενδιέφερε και γιατί)».
Έτσι, ο τηλεθεατής από τη μία καλείται να παρακολουθεί αυτά που λέει η «πολιτική κοινωνία», αυτά που λέει ο Μάκης και ίσως αυτά που λένε οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι. Και από την άλλη καλείται να διαχωρίσει την αλήθεια του καθενός ώστε να καταλήξει στη δική του αλήθεια. Δυστυχώς, ο δρόμος για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί δεν είναι καθόλου εύκολος! Υπομονή. Και κάθε Πέμπτη, μακριά από τηλεοπτική οθόνη!!! Γιατί ο Μάκης παραμονεύει…
Πόσοι όμως από εμάς (τους απλούς, ανυποψίαστους, καθημερινούς κλπ. τηλεθεατές - αναγνώστες) είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε αυτά που εμείς ξέρουμε από εκείνα που οι άλλοι μας λένε ότι ξέρουμε; Πόσοι από εμάς έχουμε το σθένος να αντισταθούμε σε όλα όσα μας «πυροβολούν» καθημερινά και κυρίως κάθε Πέμπτη βράδυ. Γιατί συγκεκριμένα αυτή τη μέρα; Επειδή τότε παίρνει τα ηνία της «ΖΟΥΓΚΛΑΣ» ο γνωστός αλάνθαστος και καθόλου υπερβολικός δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλους.
Συγκεκριμένα, στις 21 Φεβρουαρίου, μεταξύ άλλων, ο κ. Τριανταφυλλόπουλος επικεντρώθηκε στο θέμα των Σκοπίων και πολύ καλά έκανε, κατά την ταπεινή μου άποψη. Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται το λειτούργημα του θα έκανε ακριβώς το ίδιο, εφόσον είναι θέμα που πονά πολλούς Έλληνες και Σκοπιανούς, με έντονο το στοιχείο της επικαιρότητας και καθόλου βαρετό, άρα και τηλεοπτικά «αποδοτικό».
Ενώ διάβαζα λοιπόν, για την τελευταία ημέρα της εξεταστικής, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από κάποιον γνωστό μου, ο οποίος με παρακινεί να ανοίξω την τηλεόραση και να δω την εν λόγω εκπομπή. Η επιμονή του ήταν τέτοια που μου λέει χαρακτηριστικά: «έστω και για πέντε λεπτά άκουσε αυτά που λέει ο Μάκης και πως τα λέει ο Μάκης!!!».
Στην αρχή δεν πέτυχα τον Μάκη να βγάζει λόγο αλλά κάποιους από τους καλεσμένους τους, οι οποίοι άλλοτε με επιχειρήματα και άλλοτε χωρίς εξέφραζαν τις απόψεις τους για την ονομασία των Σκοπίων, γιατί έχει αργήσει τόσο πολύ η λύση του προβλήματος, πως αισθάνονται αυτοί οι άνθρώποι, πως νιώθούν (Έλληνες ή κάτι άλλο)…
Στη συνέχεις όμως, προκειμένου να ενισχύσει αυτές τις γνώμες ο δημοσιογράφος είχε φροντίσει να έχει προετοιμάσει αρκετά ρεπορτάζ, τα όποια είχαν ως σημείο αναφοράς τους κατοίκους των Σκοπίων γενικότερα και όσους αισθάνονται Έλληνες ειδικότερα, προβάλλοντας κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Η απορία μου όμως δεν είναι αν είναι έντονο το ελληνικό στοιχείο στα Σκόπια ή οπουδήποτε αλλού. Άλλωστε, εάν δεν ήταν έτσι για ποιο λόγω να γινόταν τόσος σαματάς…
Με προβλημάτισε όμως, από τη στιγμή που μιλάμε για καθαρή δημοσιογραφία, ο τρόπος που παρουσίαζε το συγκεκριμένο θέμα. Με προβλημάτισε ο λόγος που χρησιμοποιούσε ο δημοσιογράφος και το πώς απευθυνόταν σε όσους τον παρακολουθούσαν εκείνο το βράδυ, με όποια προδιάθεση και να είχαν απέναντί του. Έτσι, ως απλή τηλεθεάτρια, αλλά όχι παθητική, είχα την αίσθηση ότι ο λόγος ήταν προπαγανδιστικός, ότι στόχος δεν ήταν η παράθεση των γεγονότων και άλλων δραστηριοτήτων απλά! Με έμμεσο τρόπο, ( χαρακτηριστικό στοιχείο της προπαγάνδας) οι εικόνες των ρεπορτάζ μιλούσαν στην ψυχή του τηλεθεατή, αφήνοντας σχεδόν απ’έξω την όποια λογική. Το θυμικό στοιχείο βασίλευε! Εκεί που κάποιος καλεσμένος (Έλληνας πολίτης) ήθελε να πει κάτι διαφορετικό από τον Μάκη, ο τελευταίος αναφερόταν στην επιθυμία του απλού Έλληνα πολίτη έτσι ώστε να έρθει σε αντιπαράθεση… και να ανέβουν οι τόνοι.
Και απορώ γιατί; Γιατί να θέλει να κερδίσει την εύνοια του κοινού του, που πιστά τον ακολουθεί, με αυτό τον τρόπο; Γιατί να υποβαθμίζει την κριτική ικανότητα του καθενός μας, λέγοντας μας ανοιχτά πως «τα πράγματα δεν είναι όπως εσείς τα ξέρετε (που εμείς μπορεί να τα έχουμε βιώσει από κοντά, μπορεί να τα έχουμε δει από άλλη σκοπιά, μπορεί, μπορεί, μπορεί…), αλλά όπως σας τα λέω εγώ και οι συνεργάτες μου! Άλλωστε το βλέπετε και στα ρεπορτάζ (ρεπορτάζ που φτιάξαμε εγώ και οι συνεργάτες μου. Όπως, κρίναμε εμείς το τι θα ενδιέφερε και γιατί)».
Έτσι, ο τηλεθεατής από τη μία καλείται να παρακολουθεί αυτά που λέει η «πολιτική κοινωνία», αυτά που λέει ο Μάκης και ίσως αυτά που λένε οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι. Και από την άλλη καλείται να διαχωρίσει την αλήθεια του καθενός ώστε να καταλήξει στη δική του αλήθεια. Δυστυχώς, ο δρόμος για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί δεν είναι καθόλου εύκολος! Υπομονή. Και κάθε Πέμπτη, μακριά από τηλεοπτική οθόνη!!! Γιατί ο Μάκης παραμονεύει…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου